Македонија во Балканскиот вртлог

Mrshajnoski напиша:

Грчки план за инвазија на Македонија

Доста интересно, браво за текстов

Масакрот кај Карпалак беше местенка за рамковниот договор

Навршија 11 години од убиството на 10-те македонски бранители кај Карпалак. Засега се знае само дека биле убиени во заседа од албанските терористи, и дека постоеле одредени технички пропусти во организацијата на конвојот кон Тетово. И – толку! Сепак, работите не стојат баш така.


Убиството кај Карпалак, најверојатно е наменски конструирано непосредно пред потпишувањето на т.н. рамковен договор, за дефинитивно да се отстранат сите колебања во врска со потпишувањето на договорот, кој и понатаму останува длабоко трауматичен за македонската национална свест. Притоа, со потпишувањето на капитулантскиот рамковен договор наводно би се отстранила опасноста од натамошно гинење на македонските „војничиња и полицајчиња“ како што се велеше во тоа време.

Меѓутоа, податоците во архивите даваат поинаква светлина за Карпалак.

Во почетокот на јули 2001 година, значи четириесетина дена пред масакрот кај Карпалак, во македонската Служба за државна безбедност постоеја два службени документа со податоци врз основа на кои се знаеше дека на ридот од каде се пукаше врз конвојот се наоѓа вооружена група од 10-15 лица. Тие преку ден биле присутни во ископаните ровови, а ноќта се повлекуваа кај свои јатаци во едно соседно село со целосно албанско население.

Државната безбедност добро го работела овој случај и успеала дури да уфрли свој човек – соработник во терористичката група!

При едно нивно вообичаено ноќно повлекување кај јатаците, комбиниран тим на припадници на државната и на јавната безбедност при МВР, дури и го посетиле ова место и извршиле снимање и увид на локацијата.

Преку соработникот се извршила дури и идентификација на терористичката група, по што од оперативните евиденции на МВР можело да се види дека овие лица се всушност поранешни криминалци и наркозависници, претходно добро познати на македонската полиција.

По ова, Службата за државна безбедност при МВР, согласно правилата за соработка на безбедносните органи во државата, преку МВР ги доставила овие информации за понатамошно постапување до Секторот безбедност и разузнавање при Министерството за одбрана. Меѓутоа, дополнително не е преземено ништо, иако се знаеја сите потребни информации за соодветно дејствување.

Е, сега, замислете, да го знаете ова речиси 40 дена пред инцидентот и токму на тоа место да ви загинат припадници на безбедносните сили од испукана граната! Катастрофа!

Значи, сознанија имаше, а ништо не се презеде.

Патем, за време на војната во 2001 година, кога функционираше таканаречената широка колициска Влада, отсуствуваше координираноста на двете клучни министерства (Министерството за внатрешни работи, раководено од ВМРО-ДПМНЕ, и Министерството за одбрана, раководено од СДСМ) кои се однесуваа како две непријателски војски заради домашното неединство за време на војната помеѓу главните македонски партии.

Трагедијата кај Карпалак, пак, сигурно ќе беше избегната, доколку само со еден хеликоптерски прелет беше решена оваа вооружена група, бидејќи прецизно се знаеја сите битни елементи – локација, време и начин на движење, вооруженоста, распореденоста, бројноста на групата…

Исто така, поразителен е фактот што, спротивно на сите формациски воени правила, воените резервисти биле пуштени да се возат накај Тетово како да одат на екскурзија. Дури и по трагичниот настан, бранителите се оставени сами на себе без никаква помош да горат во торпедираните возила, иако на армиските хеликоптери од аеродромот Александар Велики до Карпалак им било потребно само пет минути да им пружат соодветна помош.

Но, хеликоптерите пристигнаа на местото на настанот дури по четириесетина минути!?

Останува неразјаснето зошто пред убиството е отстранет безбедносниот пункт на автопатот Скопје – Тетово во близината кај Карпалак?

Јасно е дека некој пропуштил да преземе одредени дејства за кои бил должен да ги преземе во интерес на безбедноста на конвојот.

Инаку, и после 11 години за семејствата и за бранителите кои ја преживеаја 2001-та, проблем претставува сеуште нивниот нерешен статус.



Значи, останува обвска за државата достојно да се погрижи за прашањата од интерес за преживеаните и семејствата на загинатите кај Карпалак, бидејќи, и после 11 години тие не можат да бидат задоволни од тоа како институциите се однесуваат кон нив, и воопшто кон сите бранители од борбените дејства во 2001 година!

Освен тоа созреан е моменот полека да почне да се расветлува вистината за војната во 2001 година од која Македонија излезе посрамена и понижена и тоа не како резултат на неспособноста на македонските безбедносни сили да се справат со албанските терористи, туку како резултат на политичките сценарија и предавства од претставници на македонските политички елити.

Всушност, на прсти можат да се избројат македонските бранители кои за време на војната во 2001 година загинаа во директна борба со терористичката ОНА. Речиси сите седумдесетина убиени македонски бранители во 2001-та, загинаа во заседи, бидејќи албанските терористи претходно го знаеја правецот на нивното движење!

Во овој контекст мора да дојде до расветлување на вистината и за припадниците на АРМ кои загинаа кај Карпалак во одбрана на независноста и територијалниот интегритет и суверенитет на државата.

Не е на одмет да споменам дека во судската постапка пред прилепскиот суд за обештетување на бранителите, еден од адвокатите во присуство на уредник во еден дневен весник, ја одби мојата понуда да се појавам како сведок во процесот во врска со загинатите бранители кај Карпалак, за да помогнам по судски пат да се расветлат одредени аспекти за трагичниот настан кај Карпалак!

обврската за вистината е дотолку поголема, кога секојдневно гледаме како албанските политички партии бескомпромисно се борат нивните спорни случаи од воената 2001 година да не добијат судска разрешница, со што, и во поствоениот период, албанските политички субјекти покажуваат како треба да се игра кога е во прашање заштита на сопствените интереси!

Значи, потребна е една иницијатива за расчистување и на контроверзните настани поврзани со загинувањето на македонските бранители, со што, Република Македонија ќе покаже доволна зрелост и неопходен демократски капацитет на нејзиниот пат кон евро-атланските интеграции!

Во непосредните разговори, преживеани бранители кај Карпалак јасно ми посочија дека сега многу повеќе од трагичните последици ги боли тоа што што не ја знаат вистината.

Сега на потег е државата!

http://www.mkd.mk/50217/kolumni/masakror-karpalak-mestenka-za-ramkovniot-dogovor/

Кој шпиунира во балканската Казабланка?

Досиеjата на несреќниот Јованче Бабовски чии што контакти и активности излегоа во јавноста по одлуката на Комисијата за лустрација да се објават документите кои докажуваат дека тој е регистриран соработник на тајните служби донесоа две крупни промени во Македонскиот безбедносен систем.

Откако сите што знаат да читаат кирилица ги открија пикантериите содржани во дваесет и деветте документи во кои до детали е раскажана неговата комуникација со “личности од интерес “ за службите, македонските безбедносни инстуции ќе се соочат со сериозни проблеми.

Првата промена која што може долгорочно да го ослабне безбедносниот систем е фактот што никој не може да гарантира дека доколку во интерес на државата давате безбедносно сензитивни информации сепак на крајот нема да завршите на ѕидот на срамот. И покрај тоа што Бабовски, барем според документите што се објавени на интернет, не уништил нечиј живот или кариера, сепак тој во иднина ќе се соочи со тешки последици, исто како што неговото семејство со децении ќе мора да живее со срамот дека нивниот Јованче бил кодош. Кој е тој што ќе се согласи во иднина да подели со тајните агенти информации кои што можат да и помогнат на државата, па дури да спасат нечиј живот ако нема сто отсто гаранции дека еден ден неговото име од политички или законски причини нема да осамне на глобалната мрежа. Со случајот Бабовски службите поточно во нивно име Комисијата за Лустрација се откажаа од т.н. патриотски гласови, кои не бараат пари ниту привилегии за да помогнат државата да се справи со различните видови на безбедносни предизвици. Генерално не сум против лустрацијата затоа што ако не се случеше таа ќе останеше вечно да лебдее над македоснката историја и политика исто како што ден денес над нас лебдеат духовите на убиените револуционнери во неразјаснетите пресметки од почетокот на 20-от век. Апсолутно мора да се дознаат имињата на оние што иако не морале сепак од лична корист со кодошење ги одредувале судбините и животите на своите колеги, браќа , сестри и соседи. Но, не и имињата на оние кои што барем според јавните документи и помагале на државата, а не уништиле туѓ живот.

Првото сериозно нарушување на безбедносните темели по иста основа се случи во предвечерието на конфликтот од 2001 кога неколку оперативци, кои работеа за македонските служби беа убиени откако до дел од немакедонски политичари дојдоа до нивните имиња и цели списоци на соработници на македонските служби. Иако никогаш во јавност не се докажа дали е тоа точно, екс поранешни оперативци говорат дека најголем дел од нив никогаш нема да и простат на покојната Доста Димовска која барем според нив, е индиректно одговорна за смртта на најмалку двајца македонски агенти кои биле убиени во регионот.

Друга причина за загриженост за функционалноста на безбедносниот систем е недовербата што постои и кај обичните полицајци на терен. Авторот на овој текст е сведок на ситуација кога полицајци во униформа се плашат да влезат и да прекинат рафално пукање на свадба само поради страв дека пукачите од чии куршуми последниве години загинаа најмналку 3 деца, а полесно или потешко беа ранети десетина граѓани, ќе дознаат дека токму тие решиле да го спроведат законот. И преку политички или лични контакти ќе се обидат да им се одмаздат. А не се плашат само полицајците. И обичните граѓани кои што сакаат да пријаватат најобично прекршување на законот добро ќе се замислат дали повторно да пријават откако првично од нив ќе биде побарано да се легитимираат, да дадат формална изјава, неретко и да сведочат на суд, а многу често и од самите полицајци каде пријавуваат се третирани како самите да згрешиле нешто.

Вториот важен момент кој произлезе од извештатие за Бабовски е за мене неочекувано, но дефинитивно позиционирање на балканската Казабланка на разузнавачката мапа во регионот. Очигледно е дека отварањето на десетина почесни конзулати во градот на конзулите има повеќе од симболично значење за тајните служби во регионот и пошироко. Ако се суди според неформалните новинарски кругови, главната битка за пристап до информации се води во главниот град каде трката се води меѓу оперативците на најмоќните служби пред се американските, француските, руските, британските и германските. Поведени од шпионските трилери логично е да се претпостави дека големите служби кои овде се претставени и од своите воени и од цивилните тајни структури работат (честопати дури и уредно пријавени кај македонските домаќини) таму каде што се носат големите одлуки во политиката и бизнисот. Затоа и информациите од досието Бабовски делуваат шокантно кога гледате дека не помалку наивна дипломатско – шпионска војна се води во Битола каде освен историска, тешко може да се најде и реална политичко или бизнис причина за разузнавачки активности. Овој случај практично ни покажува колку всушност, за разлика од нашата импровизација, странските служби се темелни и колку ги користат дури и најмалите шанси за инфилтрација и постигнување влијание. Од досието Бабовски дознавме дека во Битола се повторува не така далечната историја кога како регионален центар градот на Драгор бил местотото за судир на пред се’ српските, грчките и бугарските цркви, а ништо помалку и на нивните тајни служби. За многумина е невообичано што во оваа приказна се вклучува и романската служба која како што јасно се гледа влегла во систематска битка за влиајние врз влашкото малцинство во битолско. Но, за тие што добро ја знаат историјата на Битола воопшто не е изненадување што стотина години откако покојни Власи со денови седеле незакопани поради судирот на свештеници под влијание на романската и грчката црква, сега повторни Власите се ставаат во ситуација да бираат меѓу едни или други.

Иако навидум оваа ситуација што ја откри досието Бабовски е наивна имајќи го предвид, пред се’ малото знањето на Битола како геостратегиска точка, сепак таа отвара низа прашања на тема влијание на странски држави и служби во Македонија. Првото и најважно прашање е доколку неколку сериозни земји од регионот ангажирале пари и кадри и притоа воспоставиле цел систем за влијание на една не толку маргинална, но сепак мала по бројност етничка заедница како Власите во битолско, што се случува во Скопје, каде што се создава најголемито дел од бруто националниот производ или барем каде што се носат најголем дел од одлуките од кои зависи опстанокот и просперитетот на оваа држава. Замислете што ќе се случи еден ден ако Комисијата за Лустрација ни открие документи на соработник кој што би дел од големите игри во кои своите интереси ги бранат Вашингтон, Москва, Берлин, Хаг, Париз, Атина и други големи и мали земји.

Во едно сум сигурен, во таков случај ние обичните проследувачи ќе имаме забава со години, а многумина од оние што сега се удираат в гради како “лидери“ и заслужни за Македонија, ако воопшто се осмелат да излезат на улица тоа ќе го прават брзо и со наведнати глави.

автор: Горан Момировски
http://www.netpress.com.mk/mk/vest.asp?id=107643&kategorija=17

Почина Арбен Џафери

Поранешниот претседател на ДПА, Арбен Џафери, почина денеска откако пред една недела беше примен во болница по претрпениот мозочен удар.

Џафери беше најден во својот стан во коматозна состојба.

Поради здравствената состојба во 2007 година се повлече од лидерската функција по 12-годишно водење на ДПА, а за претседател на партијата беше избран Мендух Тачи.

Џафери е роден во Тетово на 24 јануари 1948 година. Завршил Филозофски факултет. До 1990 работел за радио и телевизиските станици во Приштина, Косово како главен уредник на Културната програма. Бил претседател на ПДП во Македонија од 18 април 1995, а потоа лидер на Демократската партија на Албанците до 2007 година. На вторите парламентарни избори во Македонија бил избран како независен пратеник (1994), а потоа како пратеник на ДПА. Познат е по своите контроверзни и радикални изјави за државното уредување и правата на Албанците во Македонија.

http://www.bezpardon.mk/pochina-arben-dhaferi/

Нека е за многу години...имало господ

И јас тоа ќе го велев.. имало Господ!

Да се множат!

ГО скрши мразот

1 down, 400.000 to go.

Бенелукс и зошто Албанија единствена во регионот не ја признава Македонија?
16 авг 2012 11:19

Целта е трајна, ама начините и модалитетите на кои би се реализирала, се прилагодуваат на реалните прилики, што е политички мудро.
Ристо Никовски

Во јуни 2012, премиерот на Албанија, Бериша, официјално ја лансираше намерата за формирање на некаков Бенелукс на Балканот. Би биле опфатени Албанија, Македонија, Косово и Црна Гора. Од околу 7,6 милиони жители во новата творба, со преку 70% (5,4 милиони), би доминирале Албанците. Значи, станува збор за „Голема Албанија”, која единствено така не би се нарекувала.

Се пишуваше дека идејата наводно дошла од Кабинетот на Филе, комесарот на ЕУ за проширување, што е чиста измислица. Следеше анализа дека зад тоа стојат САД, базирана на логиката дека тие се ангажирани Албанците да станат главен фактор во регионот.

Засега, само Бериша е прецизен. Тој ја реактуелизира старата идеја, на која се работеше и пред десетина години, како дел од настојувањата – сите Албанци да живеат во една држава. Целта е трајна, ама начините и модалитетите на кои би се реализирала, се прилагодуваат на реалните прилики, што е политички мудро. Тогаш, во Тирана нашироко се промовираше создавање на АЛМАКОС (АЛбанија, МАкедонија, КОСово), во кој се планираше и Црна Гора, иако не беше вклучена во заедничкото име. Сега, Бенелукс му доаѓа како некаква надградба.

Мегали идеите, кога се апла презентирани, сите ги осудуваат. Ако се подметнуваат кукавички јајца, како овие, некои може и да се залетаат. Намерата е добро спакувана – економска соработка, изградба на инфраструктура… и слични марифети, кои никој не може лесно да ги одбие. Вклучувајќи го и Брисел. Сепак, впечаток е дека одекот во нашите медиуми – „ЕУ ја поздравува идејата за балкански бенелукс” е малку избрзан. Портпаролот на ЕУ само начелно ја подржал идејата. Рекол дека тие се „апсолутно за секакво здружување и заедничко дејствување…како Вишеградската група… Можноста за формирање на унија меѓу балканските земји само би придонесла за поголем развој на овој регион и економско-политичка соработка меѓу земјите”.

Не знаеме ништо за реакцијата на Подгорица, која е секако негативна. До израз доаѓа хендикепот што немаме дописници во бројни центри.

Бериша очигледно го злоупотреби нашиот министер за лансирање на идејата. А тој, веројатно повеќе Албанец отколку министер, а се заедно доволно неискусен – се затрчал. Неовластено влетал во политика. Во нормални прилики, тој би добил по носот, ама кај нас не е така. Партиите се поважни од државата.

На почетокот на овој век, Тирана лансираше и формирање на Сеалбански форум. Поточно – Парламент. Членови требаше да бидат Албанци од сите држави на Балканот. Голема Албанија ама во „транзиција”. Да не се сетат Власите. Американскиот амбасадор во Тирана, сега покојниот Лимпрехт, ја подржуваше иницијативата. Тврдеше дека во неа немало ништо лошо. Сепак, немаше одговор зошто Албанците би се обединувале и би ги координирале своите активности над државно ниво? Не можеше да објасни ниту зошто треба да се дерогира улогата на националните парламенти во соседните држави, во кои Албанците рамноправно учествуваат? Не покажуваше разбирање ни за фактот дека едно такво собирање само би ја зголемило регионалната недоверба која и така не е сјајна.

На Лимпрехт сигурно му беше јасно сето тоа, ама тој ја бранеше политиката на САД, во која спомантите „идеи” целосно се вклопуваат. Политика која го промовира албанскиот фактор на Балканот. Во ист контекст мора да се гледа и војната од 2001 кај нас. Таа е секако дел од истата стратегија, а Тирана профитира од американските интереси.

Арсеналот на методи и начини, за постапно обединување на сите Албанци, имаше и има и многу други слични иницијативи. Уште пред десетина години, на пример, Тирана подготви буквар од кој би учеле сите албанчиња, каде и да живеат. Со тоа, Албанија беше чекор понапред и од ЕУ каде наставните програми не само што не се унифицирани, туку сеуште нема ни такви планови. Образовните програми се стриктно во државни рамки.

Тирана не ги крие намерите за сеалбанско обединување. И политичарите, и медиумите, постојано тврдат дека на албанскиот народ му била нанесена неправда на почетокот на 20 век, кога бил поделен во разни држави и дека таа треба да се исправи. Така ги воспитуваат и учат сите генерации. Паралелно, Македонија е многу често пожестоко напаѓана, дури и од Србија која е нивни традиционален противник. Во медиумите постојано се тврдеше дека Македонија нема да опстои, дека Албанците се тие од кои зависи нејзината иднина и слично. За жал, сведоци сме дека тоа не било далеку од вистината.

Објективно гледано, после случајот со Косово, Македонија е главна пречка за сеалбанско обединување. Албанците се овде побројни отколку во трите општини во Јужна Србија, кои за Тирана се Источно Косово, а процентуално помалку се и во Црна Гора. Чамирија не е во фокусот на непосреден интерес, поради меѓународната позиција на Грција. Со кризата која таму владее, веројатно ќе растат и албанските апетити. Со или без регулиран статус, таму сега сигурно има преку милион Албанци. Со текот на времето, тие најверојатно сѐ повеќе ќе стануваат фактор во рацете на Тирана. Со оглед дека кризата во Грција ќе трае уште долго, реално е да се очекува таа да слабее како држава, да има се поголем криминал во кој Албанците се главни играчи, што се заедно мора да има и политички последици. Дека Тирана ќе настојува тоа да го искористи, не треба да има дилеми. Особено ако САД продолжат со истата подршка за Албанците, како до сега.

Значи, кога се гледа севкупната политика на Тирана, во однос кон т.н. „албанско национално прашање”, и кон нашата земја, не треба да има дилеми дека непризнавањето на историското и уставно име на земјата има подлабоки корени. Апсолутно не се работи за некаков обзир кон Грција. Да беше (само) тоа во прашање, одамна ќе се решеше. Клучот е во долгорочната политика на Тирана која, како и другите соседи, ги држи отворени сите опции околу иднината на Македонија.
http://www.mkd.mk/51877/kolumni/beneluks-albanija-makedonija-priznavanje/

Alvarчо гледам во МОС си преминал... виде со арно нема правдина

Да, ме бендиса грбот.

Нејсе, кога се работи за шиптарското прашање/проблем во Македонија, секогаш и секаде сум бил поклоник на радикалните мерки.
MG42 + јама + жива вар + земја.