Почнуваме ли на вистината да и гледаме во очи?
Ристо Никовски
За првпат во оваа држава, на отворен и директен начин, Груевски рече „не" на големоалбанските комбинаторики и постојани придвижувања.
За политичарите, најверојатно, нема ништо пострашно од предизборните кампањи. Утеха може да им биде што, во тие периоди, не е ништо полесно ниту за корисниците на медиумите. Барем за добар дел кои вртат страници или ги исклучуваат. Проследен како исклучок, говорот на лидерот на ВМРО ДПМНЕ, Никола Груевски, одржан на митингот во Кичево – заслужува највисока оценка. Браво!
За првпат во оваа држава, на отворен и директен начин, Груевски рече „не“ на големоалбанските комбинаторики и постојани придвижувања. Досега, како да се помирувавме со нив и попуштавме, попуштавме... А тие, на еден или друг начин, секојдневно ни се манифестираат и наметнуваат. Да спомнеме само неколку скори примери:
а) надвор од процедурите и овластувањата, министерот за одбрана, со униформирани лица, се поклонуваат на споменикот во Слупчане;
б) при отворањето на новата школска година, во присуство на политичкиот врв на ДУИ, министри, заменици... во повеќе училишта, на Тетовскиот универзитет... се свири албанската химна; в) на 30 метарски столбови нелегално се креваат знамиња, со единствена цел да одбележуваат албански територии, со закана дека никој не смее да ги руши;
г) самоволно се менуваат имиња на училишта и проблемот не се расчистува;
д) каде и колку нелегални споменици се изградени, за лица кои ја симболизираат големоалбанската кауза, веројатно никој не знае;
ѓ) се најавува федерализација на државата од страна на потпретседател на Владата (Муса Џафери);
е) истиот Џафери, иако нема врска со локалната самоуправа, најави конференција на сите албански градоначалници од регионот...
Да се надеваме дека по говорот на Груевски во Кичево ќе се стави крај на непотребната толеранција која, од 2001-та наваму, крајно непринципиелно ја демонстрираме на сите наведени и многу други провокации. Предолго се правиме недоветни додека Албанците упорно спроведуваат, иако не сами, долгорочни планови во кои нема место ниту за Македонија, камо ли за Македонците.
Дехари ја прелеа чашата. Помогна да се отворат картите. Назад, и ново затворање на очите, не смее да има. Македонскиот молк и трпение се целосно контрапродуктивни и мора да прекинат.
Мора да се потсетиме дека, во регионот, целна група на САД се - Албанците. Со нивна помош, со користење на сила, Косово стана држава. Сега, на ред е - Македонија. „Недоразбирањата“ меѓу Вашингтон и Тирана, актуелни на почетокот на 2013 година, воопшто не значат промена на политиките, ниту го проблематизираат цврстото партнерство, кое е од долгорочен карактер. Во прашање е само реториката на Бериша и нему сличните (Дехари) кои помислија дека можат да прават што сакаат и така им наштетија на моменталните американски приоритети на Балканот (договор меѓу Белград и Приштина) и предвреме ги открија нивните намери.
Кај нас, максимално се излажаа сите кои помислија (некои и напишаа) дека Вашингтон ја удри по нос Тирана и и стави на знаење дека големоалбанскиот проект е фрлен на буништето на историјата. За жал, воопшто не е така. Во политиката мора да се чита и меѓу редови.
Впрочем, проектот Голема Албанија е во поголемиот дел веќе реализиран. Со Косово, како нова албанска држава, околу 70 проценти се – веќе завршени. Главното е готово. Остана уште делот во Македонија и затоа мораме остро да реагираме. А многу е веќе постигнато и кај нас. Со Охридскиот договор, државата е рекомпонирана на начин кој дозволува манипулации и злоупотреби кои веќе масовно ни се случуваат. Следеше Законот за новата административна поделба, во 2004-та, со кој крајно непотребно се албанизирани Струга и Кичево, а Скопје стана двојазично... Овие два документи, како и Законот за знамиња, од 2005 година, се тешки и непростиви стратегиски грешки на оваа држава. Неповратно се дадени незамисливи концесии кои одлично се вклопуваат во големоалбанските аспирации.
Сепак, сето тоа не смее да не обесхрабрува туку, напротив, да не мобилизира. Големоалбанските планови, кои ја зафаќаат и Македонија, мора да се спречат. Време уште има, иако не многу. Лесно нема да биде, ама избор – немаме. Груевски во Кичево го отвори процесот и не смее да се повлече. Ќе сноси историска одговорност.
Во 2001-та, откако не успеаја Македонија територијално да ја срушат, продолжија да ја „ослободуваат“ од внатре. Чекор, по чекор, тоа успешно го прават сите овие години. Затоа, изјавите на Вашингтон дека нема промени на границите, не се никаква гаранција за Македонија. Тоа одлично ни го објасни Дехари кој рекол – „тргнувајќи од Тирана, преку другите албански градови, преку Струга со градоначалник Албанец, па Кичево, Гостивар, Тетово, Чаир, Скендер-бег и Хасан Приштина (споменици во Скопје), се до Куманово – сето ова е една албанска администрација... Тоа е една Албанија за која сонуваме“!
Планот за менување на границите, САД го завршија на Косово. Тоа, всушност, беше најтешкиот дел за реализација на големоалбанскиот проект.
Србија е голема земја, со силна армија и да и се отцепи дел од територијата – не е мала работа. Откако тоа е направено, се што остана е, помалку или повеќе – техника.
На прв поглед, аргументираното разобличување на големоалбанската политика, кое го направи Груевски во Кичево, може да личи и како подршка на сериозниот американски демарш во Тирана. Во основата, меѓутоа, тоа е спротивно на американските намери и планови за регионот во целина, и за Македонија, посебно. За САД е спорна реториката, а за нас – суштината, политиката.
Во случајов, Груевски го допре американскиот нерв. Ќе биде интересно да се следат нивните реакции. Можно е, на суптилен и двосмислен начин, и овој пат да се дистанцираат од реториката. Или, едноставно, ќе си премолчат и ќе си продолжат со политиката која неизбежно турка кон големоалбански води. Политика, погубна за Македонија.
Однесувањето на албанските лидери во земјава, исто како и на тие во Тирана, или на Косово, е секогаш во функција на американските регионални интереси кои се, во голема мерка, конвергентни со нивните. Излетите со реториката се за внатрешно-политички потреби (избори...). Опасноста за нас, меѓутоа, не доаѓа од таму. Клучот за Македонија е во рацете на – САД кои, засега, немаат никаков осет за нашите универзални потреби – да опстанеме. Ахмети, Дехари, М. Џафери... та и Тачи... ќе се однесуваат како досега, се додека имаат изим од Вашингтон. А од таму, засега, нема најави за промена на политиката.
Груевски, само го отвори проблемот во Кичево. Откако ја прецизира дијагностиката тој, како премиер, презеде и обврска да продолжи со терапија за разобличување на политиките кои упорно се спроведуваат и имаат за цел да ја уништат државата. Од каде и да доаѓаат тие.
Во Кичево, Груевски покажа државнички капацитети. Тој отвори голема надеж за Македонија ама презеде и огромна одговорност. Должност на сите е да му помогнеме за да успее. Заедничките кандидати во Кичево и Струга нека бидат првиот голем исчекор во градење на консензус за националните и државни приоритети, кој досега толку ни недостасуваше.
http://www.mkd.mk/kolumni/pochnuvame-li-na-vistinata-da-i-gledame-vo-ochi
