Грција на раб на граѓанска војна, Македонија на одмор
Има ли Македонија во овој момент стратегија за одбрана од потенцијалот на можниот граѓански конфликт во Грција? Ова е дотолку поважно што во дисфункционалното грчко општество одамна е изграден консензус против Македонија. Таа е заеднички непријател за левите и десни фашисти, ама и за умерениот центар
Додека Грција се обидува да изгради перцепција дека Македонија е земја што со својата државна политика, главно сврзана со спорот околу името, го дестабилизира Балканот, изгледа дека посериозниот дел од Европа во своите анализи сврзани со последиците од должничката криза оди директно на оцени дека некои држави на континентот, особено тие потонати во долгови, во наредниве месеци ќе се соочат со политичка нестабилност, пораст на левиот и десен екстремизам, кој многу лесно може да прерасне во серија граѓански војни. Грција е држава што е најблиску до амбисот. Но таков потенцијал имаат и Шпанија и Италија.
Значи, не е само Балканот европска барутана.
Вишокот историја и недостигот на политичка памет од која „страда“ Европа ја прави буре со барут на квадрат, барем споредено со „крвавите“ региони како Блискиот Исток и Балканот. Имено, никој од овие два региони нема потенцијал да предизвика светска војна. Ама, Западна Европа двапати во едно столетие покажа дека го може тоа.
Ако правиме историски екскурзии во минатото, ќе видиме дека економските кризи продолжуваат како политички кризи кои ослободувале страотен национален и идеолошки екстремизам. Судирот на двата пола генерира граѓански војни по кои општеството добива поколенија со тешки инхибиции што експлодираат во поволен кризен амбиент. Така, ете, современите аналитичари предупредуваат дека на Грција, Италија и на Шпанија им се заканува нов бран на граѓански оружени судири. И оваа криза од која политичките елити предолго не наоѓаат излез, ги потврди историските дијагнози. Велат дека многу е краток патот од мигот кога потомците на некогашните завојувани страни ќе почнат концентрирано да се сеќаваат дека нивните дедовци биле жртви на дедовците на другата страна. Ситуацијата во Европа денес личи на онаа во 1931 година. Политичкиот екстремизам, демагозите се на цена и на сцена. Либералниот капитализам со својот концепт на егоизам и лакомост ги вшмука и левите и десните идеолошки програми кои завршија како декадентен нефункционален центар. Сега само фали да се разбуричка сеќавањето во семејствата, да се извадат фотографиите, да се обноват приказните и да почне.
БЕСНИ ХОРДИ
Нас, нормално, нѐ интересира ситуацијата во Грција. Нашиот народ вели дека кога мечката ќе заигра во комшискиот двор, може да ви дојде дома. Значи, Грција е тешко нарушено општество организирано во нефункционална држава која не е способна да ги решава ни проблемите ни потребите на своите граѓани. Набрзо ќе има повторни избори. Возможни се секакви „изненадувања“. Популарноста на фашизмот и на сталинизмот се изразува во број на освоени пратенички места. Тоа што во Брисел долго време се правеа на чукнати кога е во прашање грчкиот шовинистички и ксенофобичен модел на демократија, сега ќе и се удри од глава на цела Европа зашто маршира како бесни хорди на Златна зора низ грчките полиси.
Значи, има ли Македонија во овој момент стратегија за одбрана од потенцијалот на можниот граѓански конфликт во Грција? Ова е дотолку поважно што во дисфункционалното грчко општество одамна е изграден консензус против Македонија. Таа е заеднички непријател за левите и десни фашисти, ама и за умерениот центар. Како што е познато, НАТО е воен сојуз кој не се меша во внатрешните конфликти на земјите-членки. Не учествува во граѓанските војни освен ако не се дел од политичката агенда на земјите-членки. Македонија, од друга страна, како жртва на западната реал-политика што е второ име за политика на уцена со сила, не е членка на НАТО, ама работи под негова супервизија кога е во прашање секторот одбрана. Тоа значи дека својата одбрана ја има моделирано под строги инструкции.
Прашањето ми е, дали ќе имаме сила за одбрана на територијата и безбедноста при евентуална граѓанска војна во Грција или обид на оваа држава со новите фашистички политички елити да почне на Балканот да ни го глуми Израел „загрозен“ од Либан?
Јасно е дека во овој момент нашите политички елити „традиционално“ се зафатени со своите мали агенди, па бидејќи тие го моделираат општествениот амбиент, овде нема кој да ја отвори темата, макар како теоретска можност. Што никако не е добро. Може да нѐ затече со отворена уста како 2001-та. Може еден убав ден да осамнеме без третина Македонија. Или заплиснати од уште еден бегалски бран.
СО ЦВЕЌЕ НА ГРАНИЦА
Да не заборавиме, Грција уште во 1993 година ја измени својата одбранбена стратегија во која, заради постоењето на независна македонска држава на северот, вгради одредба дека грчката територија ќе се брани така што грчката армија ќе влезе 35 километри во територијата на Македонија. Со други зборови ќе ги отфикари Струмица, Битола и Гевгелија. Дали НАТО интервенираше оваа цел да се елиминира? Дали Македонија како неформален член или како официјален НАТО-партнер и сојузник на Грција, побара ова да се отстрани, досега ниту сме чуле, ниту сме разбрале. Власта никогаш не кажала, а опозицијата никогаш не прашала, па се плашам дека, додека нашите „мировници“ во Авганистан го чуваат штабот на НАТО, овде ќе вмаршираат оние кои пеат дека ќе ни ги одерат кожичките.
И кога сме веќе кај нас дома, тој страв станува уште поголем зашто имаме опозиција чии челници од 2008-та водат отворена прогрчка политика, па може да се очекува Тито Петковски и Бранко Црвенковски со своите тајфи, со цвеќе да ги дочекаат „ослободителите“ од југ, што е еквивалент на свиткан ‘рбет. Ова не треба да се отфрли со индигнација како злонамерност на аналитичарот, ами како многу реална можност зборовите (политичките изјави) да се преточат во дела. Имено, веќе имавме признание на охридскиот градоначалник дека неговата општина не ја признава централната власт во Скопје, ами онаа во Софија, а струмичкиот градоначалник објави почеток на граѓанска војна во Македонија во оној миг кога неговата партија ќе дошла на власт и ќе јадела живи луѓе од спротивната страна.
Македонската политичка ранливост тука не завршува. Го имаме и албанскиот политички фактор кој во редовни интервали не потсетува на својот потенцијал да дестабилизира. Во текот на преговорите околу Рамковниот договор никој од македонските преговарачи не се занимаваше со овие аспекти на „мултиетничкиот“ модел, па и ден денес остана да виси прашањето колку албанските политичари се лојални на Македонија? Прашањето е умесно заради досегашната пракса. Тие сите имаат отпор кон македонското државно знаме. Го претпочитаат албанското. Тие се жестоки во одбрана на паналбанските интереси и никогаш не се на страната на мултиетничка Македонија.
Одбивање команда
По прашањето на фашизмот, и во Втората светска војна Македонците и Албанците беа на различна страна. Имајќи го на ум реалниот момент, а не заборавајќи го поведението на Албанците кои беа државни функционери во 2001 година, мора да се смета на опасноста, сите државни институции во услови на рефлексии на грчката нестабилност, да станат тешко функционални. Што ќе прави државата ако, на пример, и се отцепат или и откажат послушност цели армиски единици, полициски станици, министри и слично?
Во најблага форма тоа ќе значи дека 20 отсто од капацитетот на институциите пресметани по Рамковен ќе бидат под друга команда. Да потсетам на таквите случаи во 2001 година кога пратеници во Собранието облекоа униформи на УЧК, офицери и полицајци пребегаа кај „востаниците“ или локални власти отцепија државна територија, а министри одбија да ја слушаат командата на државниот врв.
Ако на ова се придодаде и традиционалниот „добрососедски“ амбиент во кој преживува Република Македонија последниве две децении, треба секому да е јасно дека евентуална грчка безбедносна криза ќе се одрази во Македонија многу пожестоко од последиците на грчката должничка драма. Затоа, наместо да се занимаваме со „битките“ и „востанијата“ на Црвенковски, државата со сиот капацитет, интелектуалците, експертите, институциите и медиумите би биле општествено покорисни ако на време (а веќе станува доцна) почнат да се занимаваат со својата работа. Пред да нѐ прегази грчкиот шлепер.
Грчкиот црвен телефон
Гледан во светлото на грчката политичка криза што на последните избори ескалираше во драматично јакнење на политичкиот екстремизам, македонскиот политички активизам на опозицијата божем како рефлексија на самитот на НАТО во Вашингтон добива друга конотација. Изгледа дека новите битки на СДСМ и на НСДП, на ДПА и на Руфи Османи се инспирирани од потребите на Грција да си најде национален непријател што ќе го обедини грчкото општество до толку што да ја заборави должничката судбина и да се вклопи во советот што ЦИА ѝ го даде на Грција дека ако сака да куртули треба да произведе нова балканска војна. За таа да се случи, велат советодавците, треба да се најде причина за таква војна. Бидејќи Македонија не е член на НАТО, а е опкружена со НАТО-членки, плус Косово во кое НАТО е на власт, прстот за соодветен дестабилизатор е вперен токму во неа. Сега Грција работи на случајот за создавање широка перцепција, а македонската опозиција таа гола коска сака да ја пополни со троа месо. Цела зима, од вевчанскиот карневал, преку масовните автобуски тепачки на малолетници до масакрот кај Смиљковци и исламистичките протести, ги гледаме обидите за дестабилизација на Македонија. За среќа беа неуспешни, ама не значи дека следниот обид во подраматични околности нема да успее. Во тој контекст внимателно и на друго ниво треба да се перцепира најавата за летни востанија на Црвенковски. Тој не е баш до толку неук и да не знае дека Македонците, врзани за земјоделството, во лето дури и кога немаат субвенции, не креваат масовни востанија, ниту одат на митинзи. Штом се решил на таква голема саможртва да прогласи работно лето, мора да е голем влогот. А сигурно е запознаен дека во Грција на 17 јуни има избори. Според тоа, единствена непозната е само тоа дали тој се дига кога ќе му заѕвони грчкиот црвен телефон и од кога е таа линија воспоставена?
Незаинтересирана Македонија
Во Република Македонија повеќе од една година се врти идејата на Љубомир Фрчкоски дека САД по пат на воена интервенција треба да ја смени власта. Тој очигледно не е ни осамен ни автор на делото. Од емисии со таква порака на сега бившата А1 преку разни дебати, идејата се пласира во јавност во континуитет. Фактот дека од вакви повици не се огради американската амбасада, а на нив нема соодветна реакција во медиумите, ни од политичките партии, ни во јавноста, ни во македонските институции, упатуваат на заклучок дека или се работи за изјави дадени од непресметливи пациенти (ама тогаш не е логично да настапуваат во јавност како угледни личности) или на општествена неспособност да се процени потенцијалот таквите изјави во соодветни услови да прераснат во мејнстрим-политика. Оти, ако врвни институции и институти за стратегиски, политички и мировни истражувања се занимаваат со темата политички хаос и граѓански војни во презадолжената западна Европа, иако Грција, Италија и Шпанија не им се први соседи, не е логично Македонија да биде тотално незаинтересирана за она што се крчка во соседството.
http://www.novamakedonija.com.mk/NewsDetal.asp?vest=6712854383&id=9&setIzdanie=22598
