ЗАТВОРСКИОТ ЧУВАР КОЈ СЕГА ЌЕ КОМАНДУВА СО „ВОЛЦИТЕ“Kога во јули 2005 година дипломецот Роберт Иванов застанал на платото пред Воената академија, наместо да ја фрли капата во воздух како нов потпоручник на АРМ, можел да ја фрли дипломата. За 90-те дипломирани питомци од неговата 11. класа на Воената академија немаше место во АРМ. Излегувајќи низ капијата на касарната „Гоце Делчев“, Иванов тој ден почнал тежок пат, долг осум и пол години, низ неколку години работа како затворски чувар, две успешно завршени селекции за специјални сили во АРМ и четири години служба како војник, за вчера конечно да стане офицер.
- Ми се исполни желбата, го остварив она по кое мечтаев осум и пол години, да бидам офицер на АРМ и конечно мојот чин да ги добие својата вредност и легитимитет - возбудено вели новиот потпоручник Иванов. До пред само два часа, тој беше професионален војник.
Успехот на потпоручникот Иванов не е само во тоа што по осум и пол години успеал да си го добие чинот, ниту во тоа што е прв и единствен ваков случај во АРМ. Денес, Иванов не е само офицер на АРМ. Тој е потпоручник на специјалните сили - баталјонот за специјални намени „Волци“.
Работа во затвор
Годината кога Иванов ја завршил Воената академија, АРМ минуваше низ трансформација, а во новата формација немаше место за новите потпоручници од 11. и од 12. класа. Од 90 питомци во 11. класа, во АРМ влегоа само 11 дипломци - тројцата најдобри питомци од класата, питомците-пилоти и неколкумина припадници на националностите. На другите им беше понудена работа како подофицери во АРМ, затворски чувари или судски полицајци или постдипломски студии без вработување.
- Се вработив во затворот Идризово. И таму имавме надеж дека еден ден сепак ќе станеме офицери. Но, мина долг период, многумина други си најдоа свое гнездо, сигурна работа и продолжија по патот по кој животот ги понел - вели Иванов, кој три и пол години минал како командир во затворското обезбедување.
Пред портите на „волците“
Но, за разлика од неговите колеги од класата, Иванов никогаш не изгубил надеж. Уште во 2006 година се пријавил на селективен курс за полкот за специјални операции, кој трае 24 деноноќија, а го минуваат само десетина отсто од пријавените. Иванов не само што го завршува, туку последниот ден го дочекува како најдобар на курсот. Но, АРМ ни тогаш нема место за нов потпоручник.
Несудениот офицер не се откажува. Во 2009 година повторно се пријавува на селективен курс за полкот за специјални операции. Овој пат, го остава сигурното работно место како командир на затворско обезбедување, решен во АРМ да влезе како обичен војник.
- Воден од силната желба да станам војник, се пријавив на селекција и во 2009 година. По тој курс потпишaв тригодишен договор за професионален војник - раскажува Иванов, кој до вчера го имаше тој статус.
Откако станал дел од полкот за специјални операции, Иванов една година и четири месеци минал во Ренџерскиот баталјон. Потоа, конечно остварил дел од својата желба - да стане дел од специјалните сили- „волците“ од баталјонот за специјални намени.
- Отсекогаш имав желба да бидам во оваа единица. Луѓето тука не се обични луѓе. Тие се челични. Луѓе од народот, обични, но со големо срце, храбри и чесни. За да се носи овој амблем, треба навистина да се заслужи - вели специјалецот.
Ако за исклучителни луѓе какви што се припадниците на македонските специјални сили може да се употреби терминот типичен, Иванов е типичен „волк“. Тие не се гардисти, избирани по висина. Меѓу нив има и повисоки и пониски, и покрупни и „поситни“. Но, сите се со атлетска става, исправени, витки, со сигурни, пресметани движења, но ненаметливи, со видлив спокој поради сигурноста во своето знаење и вештина. Токму таков е и најновиот офицер во таа единица. Поточно, таков е секој друг ден освен вчера, кога не можеше да ја сокрие возбудата од новата ситуација во која се наоѓа по одисеја од осум и пол години. Kако што самиот вели, годинава му се оствари најубавата новогодишна желба.
- Чувството е неописливо. Се соочив со безброј пречки, но мотивираноста кај мене беше најголема, и успеав да си го добијам чинот и да ја исправам таа голема неправда - вели новиот офицер на „волците“. Иванов нагласува дека неговата мотивираност не била индивидуална, туку ја делеле сите негови колеги во полкот.
Вели дека од првиот ден кога влегол во единицата не дозволил поради своето образование да се разликува од другите војници.
- Сепак сме војници, сите сме „волци“, без разлика на чинот. Разлика немаше, никогаш не сакав да прифатам кон мене некој различно да се однесува поради тоа што требаше да бидам офицер. Сакав да бидам како сите други војници - вели потпоручникот.
ЌЕ РАБОТАМ ТИМСКИ
Денес, тој е во единствена положба во АРМ да биде офицер што точно ќе знае како размислува, што чувствува и како функционира војникот со кого ќе командува. Тоа е и негова голема предност.
- Секогаш ќе ми биде најважно да го чујам мислењето на тимот пред секоја одлука. Сечие мислење е важно, а најважен е тимскиот дух - порачува новиот офицер.
http://www.dnevnik.mk/default.asp?ItemID=4CCD9324AE1D1E4D9BAA319362575286 
