Не најдов тема која ги опфаќа случувањата во 90-тите сем неколку кои се однесуваат на конкретен дел од овие случувања. Мислам дека има многу што да се каже на оваа тема.
Да почнеме со еден интересен текст.
ТУНЕЛОТ КОЈ ЈА СПАСИ БОСНА
По Студената војна, Босна станала бојно поле на работ на целосното уништување, сѐ додека еден човек со неговото семејство не ја „ископале“ слободата на нивниот народ.
Во 1990, комунизмот се распаѓал. Советскиот Сојуз бил пред колапс, а луѓето, буквално, танцувале на остатоците на берлинскиот ѕид. Сепак, во некои делови од светот, комунизмот го зачувал редот во периодот по студената војна. Ова било случајот со бивша Југославија.
Кога комунистичката влада во Југославија паднала во 1990, етничките групи започнале да се борат меѓусебно (некои од нив). Воените дела од Србите против Босанците биле толку брутални што ОН ги прогласиле за геноцид во 1992. Во центарот на лудилото се наоѓало Сараево. Градот бил домаќин на зимските олимписки игри во 1984 и оттогаш се сметал за град каде Босанците мирно живеат со Србите и Хрватите. Но, ова завршило на 5 април 1992.
Српските тенкови ја нападнале Босна и отвориле оган во Сараево. Хрватската армија исто така сакала контрола над градот и го направила истото. Одненадеж, жителите на Сараево биле напаѓани од сите страни. Тоа било почеток на четиригодишен ужас. Како што бомбите паѓале над градот, српските снајперисти се криеле на ридовите додека српските тенкови го блокирале секој пат кој водел надвор од градот. Луѓето во Сараево биле во стапица и гладувале. Тие живееле во своите подруми и преживувале од последните конзерви храна. Градот би паднал доколку не постоел еден човек – Бајро Колар.
Колар бил нормален семеен средновековен човек кој живеел во Бутмир, предградие на Сараево. Неговата куќа имала стратегиски предности бидејќи била позади српските напаѓачи, но и близу до аеродромот, што било совршено за да снабдување на храна. Кога босанската армија му обратила со идејата за градење на тунел од неговото место до гаража во Сараево, Колар не се двоумел за да каже „да“.
На почетокот на 1993, Колар, неговата сопруга и нивниот син, заедно со околу 200 војници започнале да копаат речиси 760 метри почва со сопствените раце. Тунелот бил речиси 1,5 метри висок, па тие морале да се наведнуваат со своите алатки. Ѕидовите ги зацврстувале со дрвени и челични греди, а ставиле и шини на подот. Работеле непрекинато по осум часа и го завршиле тунелот тој јули.
Сараевскиот тунел бил тројанскиот коњ на босанската војна. Историчарите претпоставуваат дека низ премините се поминало околу милион пати за да се внесат 20 милиони тони храна. Муницијата, исто така биле пренесувана преку тунелот, со цел да им се помогне на босанските војници да се одбранат од Србите.
Тунелот не бил совршен и се смета дека е вистинско чудо тоа што ниту еден дел не колабирал од постојаните експлозии на површината. Помеѓу луѓето кои поминале низ тунелот бил Алија Изетбегович, тогашниот претседател на Босна. Тој морал да оди и од двете страни на нападите, а тоа било невозможно, освен преку тунелот. Но, не било лесно. Еднаш, тој се наоѓал во инвалидска количка и морал да помине низ тунелот со неа.
Кога војната завршила, приказната за тунелот станала интернационална вест, а Коларови биле наградени со многу почести. Денес, куќата служи како музеј. Доколку отидете во Сараево, доволно е да прашате за „тунелот“ и веднаш ќе добиете инструкции за точната локација на музејот и тунелот.
[You must be registered and logged in to see this link.]
фала, ке ги гледам видеата сега 
